Infantka …wedle Kantora

Spektakl „Infantka…”  został zgłoszony na konkurs tańca współczesnego „ rezydencja / premiera 2009„, organizowany przez Klub Żak z Gdańska na którym wygrał w kategorii „grupa”. Dzięki wygranej projekt otrzymał wsparcie finansowe na realizację.

Premiera: 10 czerwca 2009 r Gdańsk Klub Żak – w ramach prezentacji Festiwalowych

Obsada: 
Infantka Dworska (z obrazów Velazqueza):
Romana Agnel – choreograf, tancerka, założycielka i dyrektorka Baletu Dworskiego Cracovia Danza
Infantka Limfatyczna (z obrazów T.Kantora):
Dominika Suchecka –  jedna z czołowych  i najciekawszych tancerek formy Belly Dance w Polsce
Infantka Hiszpańska (ze spektaklu “Dziś są moje urodziny” T.Kantora):
Małgorzata Matuszewska – choreograf, tancerka, założycielki i dyrektora Teatru Tańca NTF
Komentator (kustosz muzeum):
Andrzej Wełmiński, plastyk, twórca autorskich spektakli, wieloletni aktor teatru Tadeusza Kantora Cricot 2

Koncepcja i scenariusz: Małgorzata Matuszewska 
Choreografia: Małgorzata Matuszewska 
Współpraca choreograficzna: Romana Agnel
Reżyseria: Małgorzata Matuszewska 
Współpraca reżyserska: Andrzej Wełmiński
Reżyseria świateł: Karol Getler
Obraz Infantki promujący spektakl – Andrzej Wełmiński

„Infantka wedle Velazqueza. Ile ich było w moim życiu! Odkryłem w nich „atrapy Śmierci”. Widma wyłaniające się z okrutnej, zgrzebnej pustki płótna.”

Tadeusz Kantor
fot. PAGAL Creative

Spektakl inspirowany twórczością  Tadeusza Kantora, a w szczególności jego obrazem pt.” Pewnej nocy weszła do mego pokoju Infantka Velazqueza”. Choreografia wykorzystuje i transponuje język tańców: flamenco, tańca dworskiego i orientalnego. Wybrane akcje inspirowane są środkami wyrazu charakterystycznymi dla teatru T. Kantora. Małgorzata Matuszewska transponuje elementy poszczególnych form tańca tak, aby stając się abstrakcyjnymi środkami wyrazu jak najpełniej oddały istotę poszczególnych iluminacji Infantki. Infantki, która na przestrzeni czasu, również wewnętrznego czasu T. Kantora, ewoluowała nie zatracając swej istoty, której początek dał Velazquez.

Ożywione obrazy – postacie Infantek, wyrażane głównie za pomocą tańca – podejmują dialog z żyjącym własnym życiem ” biednym pokojem wyobraźni ” – sceną, którą T. Kantor opuścił na zawsze w 1990 r. Obecność Komentatora łączy obie przestrzenie iluzji oraz nawiązuje zarówno do wypowiedzi Tadeusza Kantora jak i do środków wyrazu charakterystycznych dla Teatru Cricot 2.

W ożywionym, czy też wiecznie żywym, Pokoju Wyobraźni, przepełnionym dźwiękami trzeszczących podłóg, drzwi; narażonym na niespodziewane wichry i burze; rozbłyskującym plastyczną grą świateł, odradzają się postacie Infantki – tych z Velazqueza i tych Kantora. Komentator stając do dialogu / walki z tymi siłami, tracąc wątek wśród szalejącej burzy, przegrywa …  jedyne, co może zrobić, to zamknąć spektakl słowami ” Dobranoc Państwu”.

Las Meninas- Kantor-  Teatr Tańca. Czyżbyśmy powinni wierzyć, że kolejne prezentacje to nie tylko wypowiedzi artystyczne powtarzające wybrany motyw, lecz przywołanie  prawdziwej „obecności” wykorzystującej twórców jak narzędzia, aby objawić się nam  na nowo? Myślę, że tak, a autorom przedstawienia należy się jeszcze jedno odwołanie do przeszłości – wolno im powtórzyć słowa Mistrza: „ Infantka Velazqueza, ale moja!” 

fragment recenzji M. Barcikowskiej